8 Minuty
Rosnący popyt na stablecoiny może obniżyć neutralną stopę
Stephen Miran, gubernator Rezerwy Federalnej (Federal Reserve), powiedział uczestnikom szczytu BCVC w Nowym Jorku, że gwałtownie rosnący popyt na stablecoiny powiązane z dolarem amerykańskim może wywierać presję obniżającą na tzw. neutralną stopę procentową gospodarki, znaną też jako r-star. Według niego taka transformacja wpływałaby na wybory polityki pieniężnej Rezerwy Federalnej i w dłuższym terminie mogłaby skłaniać decydentów do utrzymywania niższych stóp referencyjnych. Wypowiedź ta sygnalizuje rosnące zainteresowanie centralnych banków mechanizmami rynkowymi, za pomocą których stabilne cyfrowe waluty wpływają na płynność, popyt na aktywa denominowane w dolarach i koszty kredytu dla gospodarki.
Wielkość rynku i perspektywy
Miran powołał się na dane CoinGecko, które wskazują, że obecna łączna kapitalizacja rynkowa stablecoinów wynosi około 310,7 miliona dolarów, oraz na badania Fedu sugerujące, iż stablecoiny denominowane w dolarach mogłyby rozrosnąć się do nawet 3 bilionów dolarów w ciągu pięciu lat. Taki wzrost skali oznaczałby istotne implikacje dla płynności dolara, popytu na obligacje skarbowe USA (US Treasuries) oraz dla całego rynku finansowania w dolarach. W praktyce, gdy stablecoiny powierzone są rezerwom w aktywach dolarowych lub krótkoterminowych papierach skarbowych, zmienia się struktura popytu na te aktywa — zarówno ze strony inwestorów krajowych, jak i zagranicznych.
Skala ekspansji stablecoinów zależy od kilku czynników: zaufania użytkowników, obowiązującego nadzoru regulacyjnego, oferty produktowej (np. stablecoiny o stałym kursie vs. algorytmiczne), dostępności do płynnych rezerw denominowanych w dolarach oraz opłacalności alternatywnych rozwiązań płatniczych. W scenariuszu optymistycznym, w którym regulacje (takie jak proponowany GENIUS Act) wprowadzają jasne zasady operacyjne i wymogi rezerw, adopcja mogłaby przyspieszyć — co z kolei zwiększyłoby wpływ na rynki pieniężne i długu publicznego. W scenariuszu bardziej restrykcyjnym lub w przypadku utraty zaufania użytkowników (np. z powodu incidentów z płynnością), wzrost może być spowolniony lub ograniczony do określonych segmentów rynku finansowego.
Stephen Miran
W jaki sposób stablecoiny mogą wpływać na stopy procentowe i politykę pieniężną
Według Mirana, już teraz obserwuje się zwiększony popyt na krótkoterminowe papiery wartościowe rządu USA oraz inne płynne aktywa denominowane w dolarze wśród nabywców spoza Stanów Zjednoczonych. Zewnętrzny popyt na Treasury i krótkoterminową płynność dolarową może obniżać równowagową, czyli neutralną stopę procentową, co z kolei zmienia punkt odniesienia dla polityki monetarnej. Mówiąc prościej: większe saldo stablecoinów zabezpieczonych aktywami dolarowymi może z czasem obniżać koszty kredytu w gospodarce.
Mechanizmy transmisji obejmują kilka kanałów. Po pierwsze, akumulacja rezerw w instrumentach skarbowych zwiększa ogólny popyt na papiery o niskim ryzyku i krótkim terminie zapadalności, co prowadzi do obniżenia rentowności tych papierów, a przez to do niższych krótkoterminowych stóp rynkowych. Po drugie, jeśli stablecoiny stają się popularnym środkiem przechowywania wartości i płatności, mogą wpłynąć na strukturę depozytów bankowych — część depozytów może zostać przeniesiona do ekosystemów stablecoinowych, zmniejszając bazy depozytowe banków i wywierając presję na marże bankowe i koszt finansowania banków. Po trzecie, podobny efekt może wystąpić w globalnym kanale finansowania dolarem: rosnący popyt ze strony podmiotów zagranicznych może obniżać międzynarodowe stopy procentowe w dolarze i wpływać na kurs walutowy.
Analiza wpływu na neutralną stopę (r-star) wymaga uwzględnienia szeregu parametrów: tempo adopcji stablecoinów, struktura rezerw (czy są to Treasury, depozyty bankowe czy inne płynne aktywa), perspektywy zaufania do instytucji wydających stablecoiny oraz reakcje banków i regulatorów. Modele ekonomiczne używane przez banki centralne — obejmujące równowagę popytu i podaży pieniądza, kanalizację kredytową i mechanizmy transmisji — będą musiały uwzględnić nowe źródła popytu na dolara i jego krótkoterminowe instrumenty.
Rola regulacji w adopcji i polityce
Pomimo naturalnego sceptycyzmu wobec nowych ram regulacyjnych, Miran pochwalił projekt ustawy GENIUS Act za wprowadzenie wyraźniejszych zasad i zabezpieczeń dla konsumentów. Zwrócił uwagę, że wymóg, aby emitenci z siedzibą w USA utrzymywali rezerwy w stosunku jeden do jednego w bezpiecznych, płynnych aktywach denominowanych w dolarach, jest szczególnie istotny dla polityków monetarnych. Jasne regulacje mogą nie tylko legitymizować stablecoiny, ale też wpływać na sposób, w jaki banki centralne oceniają powiązane zagrożenia dla systemu finansowego.
W praktyce regulacja ma dwojakie znaczenie: po pierwsze, stabilizuje oczekiwania rynkowe i zmniejsza ryzyko „runów” na emitentów stablecoinów przez ustalenie minimalnych standardów rezerw i przejrzystości; po drugie, pozwala organom nadzorczym lepiej monitorować przepływy kapitałowe, koncentrację ryzyka oraz powiązania między sektorem kryptowalutowym a systemem bankowym. W kontekście polityki pieniężnej, regulatorzy i banki centralne zyskują lepszy obraz skali i charakteru tych instrumentów, co ułatwia modelowanie ich wpływu na płynność i stopy rynkowe.
Jednak regulacje mogą też wpływać na tempo adopcji: zbyt surowe wymogi kapitałowe lub rezerwowe mogłyby ograniczyć innowacje i zmniejszyć atrakcyjność stablecoinów; zbyt luźne standardy zwiększają zaś ryzyko niestabilności. Dlatego kluczowe jest wyważenie — regulacje powinny chronić konsumentów i stabilność finansową, jednocześnie nie tłumiąc korzystnych innowacji w płatnościach i finansach cyfrowych.
Ryzyka, konkurencja i stanowisko instytucji międzynarodowych
Instytucje międzynarodowe, takie jak Międzynarodowy Fundusz Walutowy (MFW), oraz część amerykańskich grup bankowych ostrzegały, że stablecoiny mogą konkurować z tradycyjnymi usługami finansowymi i przyciągać depozyty z banków, szczególnie gdy oferują one dochód (yield). Taka konkurencja może osłabić tradycyjny sektor depozytowy, zwiększając ryzyko dla modelu biznesowego banków i potencjalnie wpływając na ich zdolność do udzielania kredytów.
Rosnąca presja konkurencyjna skłoniła do apeli o zaostrzenie nadzoru nad stablecoinami oferującymi oprocentowanie. Główne obawy dotyczą ochrony konsumentów (przejrzystość rezerw, mechanizmy wyceny, dostępność likwidności), ryzyka systemowego (koncentracja rezerw w określonych aktywach, powiązania z rynkiem skarbowych papierów dłużnych) oraz zagrożeń dla stabilności finansowej w sytuacjach stresu rynkowego. Miran określił potencjalny wzrost stablecoinów jako "wielotrillionowego słonia w pokoju", którego bankierzy centralni nie mogą zignorować.
Techniczne i ekonomiczne ryzyka obejmują także: ryzyko płynności (gdy rezerwy są mniej dostępne niż rozmiar zobowiązań), ryzyko kredytowe kontrahentów utrzymujących rezerwy, ryzyko operacyjne związane z infrastrukturą blockchain i zarządzaniem kluczami oraz ryzyko regulacyjne wynikające z rozbieżności przepisów międzynarodowych. Ponadto stablecoiny oparte na modelach generujących „yield” mogą stworzyć mechanizmy zachęt, które zwiększają dźwignię finansową i podatność na destabilizujące odpływy kapitału w okresach wzrostu stóp procentowych lub spadku zaufania.
W odpowiedzi na te wyzwania, globalne organizacje apelują o skoordynowane podejście regulacyjne, które obejmowałoby wymogi przejrzystości, standardy rezerwowe, testy odporności na wstrząsy rynkowe oraz mechanizmy ochrony konsumentów. Taka koordynacja jest istotna, ponieważ stablecoiny funkcjonują w środowisku międzynarodowym — ich wpływ na popyt na dolara i obligacje amerykańskie ma charakter transgraniczny.
Na co zwracać uwagę dalej
Uczestnicy rynku i decydenci będą śledzić kilka kluczowych wskaźników: tempo wzrostu kapitalizacji rynkowej stablecoinów, skład rezerw (proporcja US Treasuries wobec innych płynnych aktywów), postęp regulacyjny — w tym losy ustawy GENIUS Act — oraz zmiany w zagranicznym popycie na aktywa denominowane w dolarach. Wskaźniki te razem zdecydują, jak znaczący okaże się wpływ stablecoinów na stopy procentowe i politykę monetarną.
Do praktycznych miar należą m.in.: struktura zapadalności rezerw, udział stablecoinów w globalnym obrocie płatności transgranicznych, udział emitentów zlokalizowanych w różnych jurysdykcjach oraz relacja między depozytami bankowymi a aktywami cyfrowymi w bilansach inwestorów instytucjonalnych. Dodatkowo monitorowanie wydarzeń rynkowych — takich jak gwałtowne odpływy z konkretnych projektów stablecoinów czy interwencje regulatorów — pomoże ocenić rzeczywiste ryzyko kanalizacji kapitału poza system bankowy.
W praktyce banki centralne będą musiały zaktualizować swoje modele prognostyczne i stresowe, by uwzględnić ryzyko pochodzące z rynku stablecoinów. Może to obejmować scenariusze wpływu na płynność rynków pieniężnych, oddziaływanie na krzywą dochodowości Treasuries oraz interakcje z polityką kursową i zarządzaniem rezerwami walutowymi przez inne państwa. Ostateczny efekt zależeć będzie od równowagi między innowacją technologiczną, regulacyjną pewnością oraz reakcją uczestników rynku.
Źródło: cointelegraph
Zostaw komentarz